از خدا بي واسطه بخواهيم!

انسان وقتي بدنيا مي آيد ، دو چيز است که هيچگاه از او جدا نخواهد شد ، 1 – نياز به غذاي جسم   2 – نياز به غذاي روح

و اين دو نياز است که مانند هاله اي سنگين ، روي زندگيش مي گسترد و همه تصميماتش را تحت الشعاع قرار مي دهد . و حتي همين دو هستند که مي توانند بهترين ابزار براي بهره کشي ديگران از او باشند .

خوشه اي از وصاياي امام علي(ع) به فرزند عزيزش امام حسن(ع)

همه بشريت در هماره تاريخ ، مي دانسته اند ، که در آفرينش وجود کاملي هست

که به هيچ چيز از جنس نيازهاي ما نه محتاج است و نه وابسته ، و هموست که

قادر مطلقي است که مي تواند به همه کس ، همه چيز بدهد .اما چگونه بايد از او

خواست؟ ، و يا او چگونه مي شنود؟ و يا از همه مهمتر، او چگونه مي دهد؟اين

تنها سوال مشترکي است که همه انسان ها با آن مواجه بوده و با پاسخي که به

آن مي دهند پايه هاي سرنوشت خويش را گذارده و بناي آنرا مي سازند .و البته همين جا نيز هست که در آسيب

شناسي دلايل وابستگي انسان ها به ديگراني از جنس خودش ، در طول تاريخ ، به اين نکته اساسي مي رسيم که

: «هرگاه انسانهايي ، فرصت پيدا کردند تا خود را بيابند و در دست يابي به خزائن مادي و معنوي جهان هستي (

آنهم به هر اندازه ) از ديگران پيشي بگيرند و در اين مسير در چنگال نفس خود اسير شدند ، اهريمن وار ديگران را به

زير سلطه خويش کشيدند و آنگونه رفتار کردند که نتيجه اش چيزي نبود جز استثمار و استحمار آنها. »به مردم القا

کردند که " خداوند آنقدر بزرگ است و دور که شما کوچکترين ها ، امکان حتي فکر کردن به او را نخواهيد داشت ، چه

رسد به آنکه از او افاضه فيضي بخواهيد و يا اجابت دعايي و يا اعطاي نعمتي! "پس بايد ديگراني باشند تا واسطه اين

امر شده ، هم برايتان دعا و طلب کنند ، و هم در گرو آبرو و شان ملکوتيشان ، از او ، برايتان ، فيض و رحمت و نعمت ،

دست و پا کنند!پسرم! همانا تو را به تقوي الهي سفارش مى كنم كه پيوسته در فرمان او باشى ، و دلت را با ياد

خدا زنده كنى ، و به ريسمان او چنگ زنى ، چه وسيله اى مطمئن تر از رابطه تو با خداست اگر سررشته آن را در

دست گيرى